Monnikenwerk

Het maken van een steenanemoon is echt monnikenwerk: ieder stekeltje (en er gaan er veel op!!!) is met de hand gevormd, inclusief het scherpe puntje aan het uiteinde. Daarna schuin afgesneden en met wat slib op de gedraaide, leerharde vorm gezet. Overtollige slib moet telkens direct met een penseel verwijderd, anders kun je er niet meer bij. Bovendien moeten de stekels in een bepaalde volgorde en verdeling op de gedraaide vorm worden gezet. Dit, om te voorkomen dat het geheel door het gewicht en het verschil in spanning vervormt, scheurt en dan uit elkaar valt. Wat de eerste keer gebeurde, toen ik al een flink stuk klaar had! Dus alle werk was voor niks, ik moest weer helemaal overnieuw beginnen! Kortom, je moet wel een beetje gek zijn om aan zo'n heidens karwei te beginnen. Want iedere steenanemoon vraagt gigaveel tijd, engelengeduld en behoorlijk wat doorzettingsvermogen.

De eerste 3 steenanemonen die ik maakte bestond uit bovenstaande serie van drie: een bijna gesloten, een half open en een totaal open exemplaar.

Ze zijn allemaal van steengoedklei, op 1260 graden gestookt, bespoten met steengoedglazuren. Zie: de steenanemonen-pagina.

Steengoed is zeer hard en geeft na het stoken een helder geluid als je er tegen aan tikt. Bijzonder: als je met je nagels van onder naar boven langs de punten van een steenanemoon strijkt, hoor je een geluid als van een harp!

Hier werk ik aan de tweede steenanemoon (1992).

Mijn atelier bestond destijds nog uit de eettafel in onze huiskamer. Op de rand van de van binnen met zachte stof beklede bloempot, zit een kleine 'gast aan tafel' die nieuwsgierig toekijkt. Het was het tijdelijke nest van Siep Tjiep, een piepjong, nog kaal mereltje, dat ik net op tijd voor de wielen van een bus kon wegplukken. Samen met onze kinderen hebben we hem groot gebracht. Siep groeide op tot een prachtige merel. Hij keek graag toe vanuit deze stoel als ik in de woonkamer bezig was.

Toen hij goed in zijn veren zat en na enige oefening van de ene maar de andere hangplant kon vliegen, hebben we hem vrijgelaten. Elke merel in onze tuin was vanaf dat moment natuurlijk SiepTjiep, die ons nog jaren erna gezellig kwam bezoeken. En voor mij zijn de eerste steenanemonen voor altijd verbonden met de herinnering aan dit schattige mereljong.